قسمت اول: اهمیت شکرگزاری

بسم الله الرحمن الرحیم

مهارت شکرگزاری

نویسنده: زهرا مرادی

اهمیت شکرگزاری

اگر به شما بگویم بیشتر بدبختی‌های عالَم و آدم، از نداشتن همین «مهارت شکرگزاری» ناشی شده، حرف اشتباهی نزده‌ام.

اگر آدمیزاد، شکرگزار داشته‌هایش بود، به مال و جایگاه دیگری کمتر طمع می‌کرد و برای تصاحب داشته‌های بقیه، جنگ و دعوا و کشت و کشتار راه نمی‌انداخت. حتی قابیل، هابیل را نمی‌کشت. چون یکی از دستاوردهای شکرگزاری، این است که آدم با داشته‌های خودش، حالش خوب است و به آنچه بقیه دارند ولی او ندارد، کمتر توجه می‌کند. قابیل هم اگر شکرگزار داشته‌هایش بود، به جایگاه هابیل حسودی نمی‌کرد و برادر خودش را نمی‌کشت. (برای دانستن داستان هابیل و قابیل و این که قابیل به چه چیزی چشم داشت، می‌توانید به درسنامه عهد معهود، درس پنجم مراجعه کنید.)

اگر آدمیزاد، شکرگزار بود، دچار خیلی از بیماری‌های جسمی و روحی نمی‌شد و حتی خیلی از بیماری‌هایی که دچارش بود، خوب می‌شد! عجیب است؟ شاید؛ ولی واقعیت است. با مدرک و سند و کلی آزمایش و تحقیقات دانشگاهی، محققان به این جمع بندی رسیده‌اند که رابطه‌ی مستقیمی بین شکرگزاری و سلامت وجود دارد. می‌توانی همین الان در گوگل جستجو کنی «شکرگزاری و سلامت جسمی» یا «شکرگزاری و سلامت روانی» یا «gratitude and health» تا ببینی موضوع، جدی‌تر از این حرفهاست. (در قسمت سوم، به این موضوع بیشتر می‌پردازیم.)

اگر آدمیزاد شکرگزار بود، لایه‌ی ازن سوراخ نشده بود، هوا انقدر آلوده نبود، گونه‌های جانوری مختلف منقرض نشده بودند، بیابان‌ها جای جنگل‌ها را نگرفته بودند و در یک کلام، انقدر به کره‌ی زمین، گند نمی‌خورد! چون همانطور که بعدا درباره‌اش صحبت می‌کنیم، بخشی از شکرگزاری، این است که از داشته‌هایمان به خوبی و در راه درست استفاده کنیم. اگر ما شکرگزار واقعی بودیم، از آب و خاک و هوا و کوه و جنگل، درست استفاده می‌کردیم. (در قسمت دوم، به این موضوع بیشتر می‌پردازیم.)

و از همه‌ی اینها مهمتر و تاثیرگذارتر، این که: اگر آدمیزاد شکرگزار بود، قدردان فرستاده‌های خدا می‌بود که با دلسوزی و مهربانی تلاش می‌کردند به ما راه خوشبخت شدن را یاد بدهند؛ نه اینکه آنها را تک به تک بکشد و کار به جایی برسد که خداوند، از دست آدمیان آنقدر ناراحت شود که آخرین فرستاده‌اش را در غیبت نگه دارد تا حالمان جا بیاید!

و نکته‌ی آخری که دوست دارم درباره‌ی اهمیت شکرگزاری به آن توجه کنی، این است که: اگر شکرگزار باشیم، خداوند، بیشتر و بیشتر نصیب‌مان می‌کند؛ ولی اگر قدردان و شکرگزار داشته‌هایمان نباشیم و آنها را نادیده بگیریم، همان‌ها را هم به زودی از دست می‌دهیم! (در قسمت سوم، به این موضوع بیشتر می‌پردازیم.)

به نظرت حالا که «شکرگزاری» انقدر مهم است و می‌تواند زندگی‌مان را از این رو به آن رو کند، ارزشِ آن را ندارد که برای یادگیری و به کار بستنش در زندگی وقت بگذاریم؟

اگر فکر می‌کنی همین الان هم شکرگزاری را بلد هستی و نیازی به مطالعه‌ی این درسنامه نداری، لااقل نگاهی به قسمت بعدی بیانداز. قول می‌دهم چند دقیقه‌ای بیشتر زمانت را نگیرد.

• بعدی >