کریم‌ترین بخشنده

نویسنده: سید مهدی شجاعی (نقل از کتاب آسمانی‌ترین مهربانی)

می‌خواستم تو را خورشید بنامم - از روشنایی منتشرت -

دیدم که خورشید، سکه صدقه‌ای است که تو هر صبح از جیب شرقی‌ات در می‌آوری، دور سر عالم می‌چرخانی و در صندوق مغرب می‌اندازی؛ و بدین سان استواری جهان را تضمین می‌کنی.

می‌خواستم نام تو را ابر بگذارم - از شدت کرامتت -

دیدم که ابر دستمالی است که تو با آن عرق‌های آسمانی‌ات را از جبین می‌ستری و بر پیشانی زمین‌های تبدار می‌گذاری.

می‌خواستم تو را آسمان بخوانم - از وسعت آبی نگاهت -

دیدم که آسمان، سجاده‌ی کوچکی است که تو برای عبادت مدامت زیر پا می‌افکنی.

می‌خواستم تو را اقیانوس صدا کنم - از بی کرانگی‌ات -

دیدم که اقیانوس، جرعه‌ی آبی است که تو به لب‌های عطشناک زمین بخشیده‌ای.

می‌خواستم تو را نسیم لقب دهم - از لطافت و مهربانی‌ات -

دیدم که نسیم، فقط بازدم توست که در فضای قدسی فرشتگان تنفس می‌کنی.

به اینجا رسیدم که:

زیباترین و زیبنده‌ترین نام، همان است که خداوند برای تو برگزیده است، ای کریم‌ترین بخشنده‌ی روی زمین.

ای جواد!

• < قبلی
• بعدی >