تسلی صبوران

نویسنده: زهرا مرادی  ( کارشناس ارشد MBA؛ این آدرس پست الکترونیک توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید  )

خداوند، زمین را به آدمیان امانت داد تا کشتزار آخرت شان گردد[1]؛ بذر عقل بکارند و سعادت خود و رضایت خدای خویش، درو کنند.

اما ...

زمینیان، در امانت خیانت کردند. نمک خوردند و نمکدان شکستند. به جای عقل، تخم جهل کاشتند و شقاوت  برداشتند. و به تدریج زمین را از ظلم و فساد آکندند.

زمین، غمگین و پریشان شد. شکایتِ آنان، نزد خدا برد:

"خدایا! قرار ما با آدمیان این نبود. قرار بود من مهدِ تربیت شان شوم؛ توشه‌ی آخرت شان گردم؛ درِ بهشت شان باشم؛ ... خدایا! اجازت می‌دهی به مجازات این عهدشکنی، همگان را فرو بَرَم و برای همیشه به این خیانت ها خاتمه دهم؟"

خطاب آمد:

"آرام باش!

اوضاع، بدین حال نخواهد ماند. خداوند تو را به دستان کسی خواهد رساند که ظلم و فساد را از وجودت می‌زداید و عدل و محبت را جایگزینش می‌سازد. [2]

صبوری کن؛ که خداوند هم صبر می‌ورزد. [3]

منتظر باش؛ که خداوند هم منتظر است. [4]"

زمین، آرام گرفت. می‌دانست هرچه این جماعت، پیمان شکن باشند، خداوند بر عهد خود وفادار است. [5]

از آن پس، روزها را نه؛ که لحظه‌ها را می‌شمرد. اگر می‌توانست سریعتر می‌چرخید تا موعد میعاد نزدیکتر شود. هر روز که می‌گذشت، بی تاب تر می‌شد. تا آن که تو آمدی و با آمدنت روح خسته‌ی زمین تسکین گرفت.

آن روز که تو آمدی و عِطرت، نه زمین، که جهان را آکَند، حالِ زمین دیدنی بود.

تو را که یازدهمین جانشین رسول خدا ^{صلی الله علیه و اله و سلم} بودی، با تمام وجود بویید تا روحِ خسته اش آرام گیرد. تو یادگار و وارث رحمت عالمیان بودی. تو را که دید، غمِ از دست دادنِ پدرانت را راحت تر تاب آورد. چون خوب می‌دانست نجات بخشِ وعده داده شده، پاره‌ای از تنِ توست. می‌دانست آن که زمین و زمان نه؛ بلکه خداوند انتظارش را می‌کشد، فرزند مبارک توست.

قدومت را بر چشمان خود نهاد و تو را اینگونه سلام داد:

"سلام بر تو و بر آن دقایقی که زمین از وجود مقدّست متبرّک شد.

سلام بر تو و بر پدرانت که زمینیان قدرشان را ندانستند و حق شان را ضایع نمودند.

سلام بر تو و بر نور چشمانت «مهدی» که با آمدنش روحی تازه به کالبد جهانیان خواهد دمید."

و اینک از جانب ما نیز بر تو و آن خورشید آخرین؛ بر تو و آن گل غایب از زمین سلامی بی‌کرانه نثار باد.

میلادت مبارک ای امام عسکری؛ ای ابا محمد!

تو ظهور پسر خویش طلب کن ز خدا

چون که مقبول خداوند، دعای تو بُوَد