بهار مردمان

نویسنده: مسعود بسیطی (کارشناس علوم تربیتی و ادیان و فرق؛  این آدرس پست الکترونیک توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید )

هزاران سال است که ایرانیان، نوروز را بزرگ می‌دارند.

نوروز، در تاریخ خلقت روز مقدسی است و با روزهایی بزرگ و سرنوشت ساز تقارن دارد.[1]

نوروز، سر آغاز حیات و زندگانی است؛

و سرآغاز بهار است.

بهار زندگانی؛

بهار طراوت؛

بهار حیات.

اما قرن‌هاست که پاک‌ترین و برگزیده‌ترین انسان‌های روی زمین چشم انتظار بهار جاودان عدالتند.

بهار مردمان نیک؛ ربیع الانام  [2]!

نوروز وقت نجوا با خالق بهار است:

"یا مقلب القلوب والابصار           ای گرداننده دلها و دیده ها

 یا مدبر الیل والنهار       ای تدبیر کننده‌ی شب وروز

 یا محول الحول والاحوال          ای دگر گون کننده ‌ی احوال

حول حالنا الی احسن الحال       حال ما را هم به بهترین حال برگردان"[3]

کدام حال، بهتر از حالی که در آن بد حالی وجود نداشته باشد؟

کدام حال، بهتر از زمانی که در جهان ظلم نباشد؟

کدام حال، بهتر از حال دنیایی که گرسنگی و فقر در آن یافت نشود؟

کدام حال، بهتر از روزگارانی که در آن بیماری و کسالت نباشد؟

کدام حال، بهتر از حالی که جسم و روح مردمان زمین بهاری باشد؟

اینک، احسن حال در کنار ماست. اما غریب و تنها چرا که او را از خاطر برده ایم و به او توجه نمی‌کنیم.

برای رسیدن به احسن حال، کافی است به او توجه کنیم و او را بطلبیم:

ای بهار انسانها؛ ای بهترین پدر؛ ای مهربان‌ترین مادر؛ ای دلسوزترین برادر؛[4] بیا!

بیا و طعم بهار حقیقی را در کام تشنگان بهار جاری ساز.

                         بیا   ای   خــــوش   بهار   آفرینـــش                 حیــات و چشـمه سار اهل بینـش

                         بهاران، بی رُخَت بی‌برگ و بار است                 زمین، مرده؛ زمان، ناسازگار است

                         تــو را می‌جـــویم ای دریای رحـــمت                 و گرنه زندگانی ســرد و تـار  اسـت

                         خــداونــدا به حـق هــشــت وچــارَت                 بهــاری  کـــن زمیــن و   روزگــــارت

• < قبلی
• بعدی >