برنامه‌‌‌ی مناسبتیِ ولادت امام زمان؛ ویژه‌ی 13 تا 15 سال

بسم الله الرحمن الرحیم

موضوع: دلیلِ  صدقه دادن برای سلامتی امام زمان

با اهتمام: سارا انتظارخیر؛ زهرا مرادی

گروه سنی: 13 تا 15 سال (هفتم تا نهم متوسطه)

متن محتوا با عنوان «برای سلامتی‌اَت صدقه‌ می‌دهم»

سلام.

چند روز دیگر نیمه‌ی شعبان است و همه‌ی شهر پر از چراغانی و ریسه کشی و گل و شربت و شیرینی‌ می‌شود. من ماه شعبان را خیلی دوست دارم. پر از اتفاق های خوب است. تولد امام حسین، تولد حضرت عباس، تولد حضرت سجّاد و از همه مهم‌تر تولد امام زمان مان.

چه خوب است شما هم به مناسبت تولد امام زمان، تا جایی که‌ می‌توانید در تزیین خانه یا مدرسه‌‌‌تان کاری انجام دهید. مثلا:

-    اگر ریسه‌ای در خانه دارید، آن را با هماهنگی خانواده در جای مناسبی از خانه‌‌‌تان نصب کنید.

-   یا به خانواده‌‌‌تان پیشنهاد دهید بین همسایه‌ها شربت و شیرینی پخش کنند و خودتان هم در این کار کمک کنید.

-    در نظافت و آب و جاروی خانه پیشقدم شوید و بقیه را هم به این کار تشویق کنید.

-    اگر‌ می‌توانید پیشنهاد بدهید و یک جشن کوچک خانوادگی راه بیاندازید.

-    یا اگر کسی از آشنایان‌‌‌تان جشن دارد، برای کمک در جشن اعلام آمادگی کنید و مسوولیت یک کاری را به عهده بگیرید.

شما دیگر ماشاءالله انقدر بزرگ و عاقل و خانم (آقا) شده‌اید که از پس چنین کارهایی بر بیایید. هر کاری از دست‌تان بر‌ می‌آید انجام دهید تا جشن میلاد امام زمان به بهترین شکل برگزار شود.

تولد حضرت مهدی (ع) باید باشکوه‌‌تر از هر مراسم دیگری برگزار شود. چراکه ایشان امام زنده‌ی این زمان هستند. بین ما زندگی‌ می‌کنند؛ روی همین زمین، نه در آسمان‌ها. بین همین مردم، نه در مثلث برمودا یا چاه جمکران. امام زمان (ع) بین ما در رفت و آمد هستند اما تا زمان ظهور، ناشناس زندگی‌ می‌کنند. یعنی ممکن است ما ایشان را ببینیم، از کنارشان در خیابان رد شویم اما نشناسیم‌شان. پس حواس‌‌‌مان باشد معنی غیبت این نیست که امام زمان فعلا نیستند و بعد از ظهور به زمین‌ می‌آیند. بلکه ایشان همین الان هم بین ما هستند اما به دلیل قدرناشناسی مردم و اینکه یازده امام قبلی را تنها گذاشتند و باعث شدند دشمنان، غریبانه آنها را به شهادت برسانند، خداوند برای حفظ جان آخرین امام، ایشان را از دسترس مردم دور کرد؛ و تا وقتی که مردم واقعا از ته دل، بودن در کنار امام و کمک کردن به ایشان و گوش دادن به حرف های شان را نخواهند، معلوم نیست کِی اجازه‌ی ظهور داده شود.

بچه‌ها؛ شاید ما به این مدل زندگی عادت کرده باشیم و فکر کنیم بود و نبود امام زمان خیلی هم فرقی به حال‌‌‌مان ندارد، اما برای امام زمان چه؟

آیا برای ایشان هم عادی شده؟

اصلا حواس‌‌‌مان هست که امام زمان در این سال های غیبت چقدر اذیت شده‌اند؟

حواس‌‌‌مان هست بیرون آمدن ایشان از این وضع و حال به دست من و شماست؟

خدا بهترین و مهربان‌‌ترین و دانشمندترین و دلسوزترین بنده هایش را برای خوشبختی مردم فرستاده بود اما مردم نه تنها حرف آنها را گوش نکردند و کمک شان نکردند، بلکه آنها را به شهادت رساندند. خدا هم که دید مردم قدر این نعمت‌های بزرگ را نداشتند، آخرین فرستاده‌اش را از دسترس‌شان خارج کرد. تا وقتی ما از کارهای‌‌‌مان عذرخواهی نکنیم و صادقانه آمدن امام را نخواهیم دوران غیبت به طولانی‌‌ترین حد ممکن‌ می‌رسد. به همین دلیل است که‌ می‌گویم بیرون آمدن امام زمان از این حال و اوضاع به دست ماست. تا از ته دل ظهور امام را نخواهیم، مشکل حل‌ نمی‌شود.

گفتنش راحت است که هزار و خورده‌ای سال امام در غیبت هستند. اما چه کسی‌ می‌داند ثانیه به ثانیه‌ی این سال‌ها به امام زمان چه گذشته؟

بچه‌ها؛ امام زمان مهربان‌‌ترین و دل‌رحم‌‌ترین شخص در کل خلقت هستند. همه‌ی مردم را – نه فقط مسلمان‌ها را، بلکه همه‌ی مردم جهان را – مثل فرزندان خود دوست دارند. حال، چه بر سر این پدر مهربان‌ می‌آید وقتی که‌ می‌بیند بچه‌هایش انقدر گرفتارند؟

-    یکی در بیمارستان درد‌ می‌کشد و با مرگ دست و پنجه نرم‌ می‌کند.

-    یکی در همین لحظه که ما اینجا نشسته‌ایم و داریم صحبت‌ می‌کنیم، جنازه‌ی کودک خردسالش را از زیر آوار بیرون‌ می‌کشد.

-    یکی با پای برهنه و دست خالی دارد از دست دشمن خبیث فرار‌ می‌کند.

-    یکی پای بساط مواد مخدر نشسته و دارد آتش به زندگی‌اش‌ می‌زند.

-    یکی دارد از راه پرستش خدای واقعی بیرون‌ می‌افتد و جذب فلان فرقه‌ می‌شود.

-    ...

چه بر سر یک پدر می آید وقتی فرزندانش را در چنین حال و روزی ببیند؟

بچه‌ها؛ یک وقتی ما یک خبر ناراحت کننده به گوش‌‌‌مان می‌رسد، تا چند ساعت حال‌‌‌مان بد‌ می‌شود. مثلا به گوش‌‌‌مان می‌رسد که یک دیوانه‌ی از خدا بی خبری، بچه‌ی 8 ساله‌ای را به بدترین شکل شکنجه داده و کشته. تا چند روز هر وقت یاد این خبر‌ می‌افتیم ناراحت‌ می‌شویم.

حالا فرض کنید به جای شنیدن خبر، فیلم شکنجه و کشته شدن این بچه را نشان‌‌‌مان بدهند. آن وقت چه حالی‌ می‌شویم؟ تا چند وقت حال‌‌‌مان بد است و از یادآوریِ زجرهایی که آن بچه کشیده از خواب و خوراک‌ می‌افتیم؟

حالا باز هم فرض کنید خدای نکرده این بچه یکی از عزیزان خود ما باشد و نه اینکه فیلم زجر کشیدنش را ببینیم، بلکه جلوی چشم‌‌‌مان این بچه را آزار بدهند و ما از دست‌‌‌مان کاری بر نیاید. آن وقت چه حالی پیدا‌ می‌کنیم؟ چقدر روح و روان‌‌‌مان به هم‌ می‌ریزد؟ چند روز، چند ماه، چند سال طول‌ می‌کشد تا این صحنه‌های دردناک و ناراحت کننده را فراموش کنیم؟ اصلا‌ می‌توانیم فراموش کنیم؟      هرقدر رابطه‌‌‌مان با آن بچه قوی‌‌تر باشد، لطمه‌ی روحی که‌ می‌خوریم شدیدتر‌ می‌شود. مثلا اگر بچه‌ای را خدای ناکرده جلوی چشم مادرش آزار دهند و بکشند، آن مادر به احتمال قوی همانجا از شدت ناراحتی سکته‌ می‌کند و‌ می‌میرد.

درست است؟

حالا به این توجه کنید که همه‌ی جنایت‌هایی که در کل دنیا در هر ساعت و دقیقه اتفاق می‌افتد، جلوی چشمان امام زمان رخ می‌دهد. امام زمانی که از همه‌ی ما دل‌رحم‌‌تر و مهربان‌‌تر و دلسوزتر است.

امام زمانی که از هر مادری مهربان‌‌تر و از هر پدری دلسوزتر است، جلوی چشمش تکه تکه شدن بچه هایش را می‌بیند و دستش در از بین بردن ظلم و ظالم بسته است.

می بینید لحظه به لحظه‌ای که ظهور به خاطر بی فکری و بی توجهی مردم عقب‌ می‌افتد چه بر سر امام زمان‌ می‌آید؟

حالا‌ می‌فهمید چرا‌ می‌گویند برای سلامتی امام زمان صدقه بدهید؟

چون امام زمان با دیدن مشکلات و دردها و ظلم‌هایی که در حق فرزندانش‌ می‌شود، در هر لحظه و هر ساعت حال همان مادری را دارد که بچه‌اش جلوی چشمانش زجر‌ می‌کشد. این همه فشار و ناراحتی روحی، جسم را از پا در‌ می‌آورد، آدم را بیمار‌ می‌کند. امام زمان هم از نظر بدنی مثل ما انسان هستند و همانطور که مثلا امام حسن، امام حسین یا امام سجاد بیمار‌ می‌شدند ممکن است در اثر این فشارها و ناراحتی‌ها خدای ناکرده بیمار شوند.

حالا که اینها را دانستیم پس به دو نکته حواس‌‌‌مان باشد:

-    اول اینکه: هرچه بیشتر برای ظهور دعا کنیم و از خدا آمدن امام مهربان‌‌‌مان را بخواهیم، گرفتاری‌های ما و ناراحتی‌های امام زمان زودتر تمام‌ می‌شود.

-    دوم اینکه: برای سلامتی امام مهربان‌‌‌مان که با دیدن رنج‌ها و ناراحتی‌های ما غصه‌ می‌خورند و ممکن است خدای ناکرده بیمار شوند، صدقه بدهیم.

ممنونم که به حرفهایم گوش دادید. امیدوارم عیدتان مبارک باشد و جشن‌های نیمه شعبان بهتان خوش بگذرد. یادتان نرود درباره‌ی تزیین خانه و مدرسه و کمک در جشن‌ها چه گفتم. امام زمان از اینکه ببینند شما ایشان را دوست دارید و به خاطر تولدشان خوشحالید و جشن گرفته‌اید، خوشحال‌ می‌شوند. ببینم امسال نیمه‌ی شعبان چند نفرتان‌ می‌تواند روی لبهای ایشان لبخند بیاورد.

راستی حتما یادتان باشد اگر در جشنی شرکت داشتید، با هماهنگی صاحبخانه پیشنهاد بدهید مهمان‌ها برای سلامتی امام مهربان‌‌‌مان صدقه بدهند. حتی‌ می‌توانید خودتان مسوول جمع آوری صدقه‌ها شوید.

سلامتیِ خودتان و امام زمان مهربان‌‌‌مان یک صلوات بلند همراه با عجّل فرجهم بفرستید. 
                                                         

• < قبلی
• بعدی >