شب آرزوها

نویسنده: زهرا مرادی (  کارشناس ارشد MBA؛ این آدرس پست الکترونیک توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید  )

در افسانه‌های کودکی‌مان می‌شنیدیم که قهرمان داستان در موقعیتی خاص می‌تواند آرزویی مستجاب داشته باشد. آن روزها ما به جای آن قهرمان از این موقعیت به هیجان می‌افتادیم و بهترین آرزوها را در ذهن متصور می‌شدیم.

قهرمان، آرزو می‌کرد و آرزویش به حقیقت می‌پیوست. داستان هم آنگونه که خوشایند نویسنده بود، تمام می‌شد؛ اما با پایان آن، ای کاش های ما آغاز می‌شد:

ای کاش من جای او بودم؛

ای کاش من هم آرزویی مستجاب می‌داشتم؛

ای کاش ...

ساعت‌ها در خیال تحقق این ای کاش‌ها می‌گذشت و ما سَر خورده تر از پیش آرزوهامان را در صندوقچه‌ی دل جای می‌دادیم. بزرگتر که شدیم آرزوهامان هم بزرگتر شد و حسرت برآورده نشدن شان سنگین تر!

بیا چشم هامان را ببندیم و به یاد حال و هوای کودکی تصور کنیم قهرمان داستان زندگی‌مان هستیم و اکنون موقعیتی پیش آمده تا یک خواسته‌ی مستجاب داشته باشیم.

تصورش هم شیرین و آرامش بخش است.

راستی؛ اگر بدانی به تو این فرصت داده شده تا آرزویی از خدا بکنی و منتظر استجابتش باشی، چه حالی پیدا می‌کنی؟!

اگر بگویند نه در خواب و خیال و افسانه، بلکه در بیداری و در همین دنیای واقعی چنین فرصتی داری چه می‌کنی؟

اگر راستگوترین و پاک‌ترین انسان روی زمین تو را بشارت دهد که در وقتی معلوم می‌توانی آرزویی مستجاب داشته باشی چه می‌کنی؟

نه! چشمانت را باز کن. این افسانه و خیال نیست.

این صدای محمد مصطفی است که از سوی پروردگار مهربان برای همه‌ی زمینیان – از زندگان و مردگان – بشارت استجابت در شبی خاص آورده؛

شبی به نام «لیله الرغائب»، شب برآورده شدن آرزوها![1]

شبی که درهای رحمت خداوند به سوی همه‌ی بندگان، از پاکان و گنه کاران، از زندگان و مردگان باز می‌شود.

در میان همه‌ی ماه‌های سال، ماه «رجب» از شرافت و حرمت ویژه‌ای برخوردار است.[2] در این ماه، خداوند رحمت خویش را چونان باران فراوان که بر سر بندگان خویش فرو می‌ریزد و دست ردّ بر سینه‌ی درخواست کننده‌ای نمی‌زند تا آنجا که می‌فرماید:

"هر كه مرا در این ماه بخواند، او را اجابت می‌كنم و هر كه از من درخواست نماید به او می‌بخشم."[3]

در میان همه‌ی ساعات و لحظات پر برکت این ماه شریف، اولین شب جمعه‌ی رجب یعنی «لیله الرغائب» جایگاه و شرافت ویژه‌ای نزد خدای متعال دارد آنگونه که آرزوی آرزومندی در این شب بی‌اجابت نمی‌ماند.

چنین فرصتی تنها یک بار در سال پیش می‌آید. پس آن را غنیمت شمار و بهترین و پرفایده‌ترین آرزوها را از خداوند مهربان درخواست کن.

کافی است دستان خالی خود را به نشانه‌ی بندگی خدا رو به آسمان بگیری و یک نفس تا به صبح آرزو کنی. برای خودت، برای خانواده‌ات، برای همسایه‌ات، برای آنها که هنوز به دنیا نیامده‌اند، برای آنها که از این دنیا رفته‌اند، ... و برای آمدن نجات بخش وعده داده شده که انتهای آرزو و «آمال» همه‌ی نیکان و پاکان تاریخ بوده و از این رو «مُؤَمَّل»[4] (آرزو شده) نام گرفته.

• < قبلی