برنامه‌ی مناسبتیِ سالروز آغاز امامت امام زنده‌ی زمان؛ ویژه‌ی 13 تا 15 سال

بسم الله الرحمن الرحیم

موضوع: چرا منجی موعود غایب است و کِی خواهد آمد؟

با اهتمام: زهرا انتظارخیر؛ زهرا مرادی

گروه سنی: 13 تا 15 سال (هفتم تا نهم متوسطه)

متن محتوا با عنوان «غیبت منجی!»

سلام

بچه‌‌‌ها؛ امروز نهم ربیع الاول است. در این روز، یک اتفاق خیلی مهم افتاده که به همه‌ی مردم جهان مربوط می‌شود. البته خیلی‌ها اصلا از آن خبر ندارند و یا اگر هم خبر داشته باشند، از اهمیتش غافلند.

حالا ببینیم این، چه اتفاقی است که انقدر مهم است.

نهم ربیع الاول، سالروزِ به امامت رسیدنِ آخرین باقیمانده از حجت‌های الهی یعنی، حضرت مهدی ^{علیه السلام} است.

شاید به نظرتان بیاید خب این موضوع چرا باید برای همه‌ی مردم جهان مهم باشد؟ نهایتا برای مسلمان‌ها، آن هم شیعیان اهمیت دارد.

برای اینکه جواب این سوال را بفهمید باید به این نکته‌ی مهم توجه کنید که: در بین همه‌ی پیامبران و امامان، حضرت مهدی ^{علیه السلام} یک ویژگی منحصر بفرد دارند و آن هم این است که قرار است به دست ایشان زمین از هر چه ظلم و فساد و بیماری و فقر و جهل و سختی است، پاک شود و همه‌ی مردمِ جهان در زیر چتر سرپرستی و رهبری و حمایت امام زمان به سلامت و امنیت و خوشبختی برسند. بنابراین، امام زمان و ماموریت مهم ایشان به صورتی ویژه، زندگی و سرنوشت همه‌ی مردم جهان را از هر ملیت و مذهبی که باشند می‌تواند تحت تاثیر قرار دهد.

خب حالا این سوال پیش می آید که: پس چرا با اینکه امام زمان به دنیا آمده‌اند و به امامت هم رسیده‌اند، هنوز ماموریت مهم‌شان را شروع نکرده‌اند؟

جوابش کوتاه، اما تلخ است:          به دلیل «غضب خدا»!

بنی آدم قدرِ فرستاده‌های پیشین را ندانسته بودند و نعمت وجود ایشان را کفران کرده بودند. به همین دلیل خدا از دست مردم ناراحت شد و به خاطر این قدرنشناسی، تنبیه‌شان کرد. چگونه؟                 اینطوری که آخرین فرستاده‌اش را که قرار بود حکومت همه‌ی جهان را به دست بگیرد و زمین را از عدل و داد پر کند، از دسترس مردم خارج کرد.

بچه‌ها؛ خدای مهربان به انسان‌ها خیلی فرصت داده بود؛ اما آنها از فرصت‌شان به بدترین شکل ممکن استفاده کرده بودند. خدا، نه تنها 124 هزار پیامبر، بلکه گل سر سبد خلقتش یعنی حضرت محمد و اهل بیت پاکش را برای خوشبختیِ مردم فرستاده بود. ولی مردم به جای آنکه در مسائل ریز و درشت زندگی به آنها مراجعه کنند و از کمک و راهنمایی‌شان استفاده کنند، یا آنها را طرد کرده بودند و یا به جنگ و دشمنی با ایشان برخاسته بودند.

لازم نیست خیلی به زمان‌های گذشته برویم که مثلا حضرت نوح را آنچنان کتک زدند که تا چند روز با سر و صورت خونین بیهوش بر زمین ماند؛ یا حضرت زکریا را زنده زنده ارّه کردند، یا جانشین حزقیال نبی را که خودش هم پیامبر بود، زنده زنده پوست از بدنش کندند؛ ... کافی است نگاهی به دوران نبوت آخرین پیامبر خدا حضرت محمد ^{صلی الله علیه و آله و سلّم} بیندازیم تا خوب بفهمیم چرا خدا بر انسان‌ها غضب کرد و تا به امروز اجازه نداده نجات بخشی که وعده‌ی آمدنش را همه‌ی فرستادگان آسمانی داده بودند، انسان‌ها را از ظلم و بدبختی نجات دهد.

رسول خاتم را که عصاره‌ی رحمت خدا بر همه‌ی خلقت بود و جز خوشبختی مردم چیزی نمی‌خواست، کتک زدند، تبعید کردند، دندان و پیشانی‌اش را شکستند، ... عاقبت هم مسمومش کردند.

دخترش فاطمه‌ی زهرا را که خدا فرموده بود هر که او را اذیت و ناراحت کند، من را ناراحت کرده،[1] بین در و دیوار گذاشتند و چنان زدند که بچه‌ی در شکمش مُرد و خودش هم بر اثر همان کتک‌ها مظلومانه شهید شد.

حضرت علی را که خدا درباره‌اش فرموده بود اگر او و پیامبر نبودند انسانها که سهل است، آسمان و زمین و هیچ یک از مخلوقات را نمی‌آفریدم،[2] هنگام نماز با شمشیرِ زهرآلود شهید کردند.

جانشین دوم پیامبر، امام حسن مجتبی ^{علیه السلام} بود که دوست و دشمن او را به جهت سخاوت و مهربانی‌اش کریم اهل بیت می‌خواندند. او را هم با زهر به شهادت رساندند و جنازه‌اش را تیرباران کردند.

جانشین بعدیِ پیامبر، امام حسین ^{علیه السلام} بود. بعد از آنکه تک تک عزیزان و فرزندانش را جلوی چشمانش وحشیانه کشتند، خودش را هم با لب تشنه سر بریدند، سر مبارکش را بالای نیزه‌ها گذاشتند و با افتخار شهر به شهر گرداندند.

امام چهارم را مسموم کردند، امام پنجم را مسموم کردند، امام ششم، امام هفتم، امام هشتم، امام نهم، امام دهم، امام یازدهم!

شما جای خدا بودید چه می‌کردید؟ آیا آخرین حجت خود را هم دو دستی تقدیم این مردم قدرنشناس می‌کردید تا همان بلایی را که سر پدرانش آوردند، سر او هم بیاورند؟               معلوم است که نه!

به همین دلیل است که می‌بینید با اینکه نهم ربیع الاول، آخرین حجت آسمانی به امامت می‌رسد، اما نه تنها ماموریت ویژه‌اش را برای جاری کردن عدالت و امنیت و سلامت و آرامش در میان انسانها آغاز نمی‌کند؛ بلکه به امر خدا از نظرها غایب می‌شود.

الان هزار و صد و خورده‌ای سال است که امام زمان در غیبت است. هزار و خورده‌ای سال است که کسی که همه‌ی مظلومان تاریخ امید آمدنش را داشتند، به دنیا آمده و به امامت رسیده؛ اما هنوز خدا به او اذن ظهور و انجام ماموریت ویژه‌اش را نداده.

این تنبیه تا کی قرار است ادامه داشته باشد؟                      

تا وقتی که ما انسان‌ها به اشتباه مان پی ببریم و بفهمیم این همه بدبختی و جنگ و کشت و کشتار و فقر و مریضی جز به دست یک منجی آسمانی برطرف نمی‌شود و با همه‌ی وجود آمدنش را از خدا طلب کنیم.

بچه‌ها؛ شاید شما الان در سن و سالی نباشید که درگیر مشکلات ریز و درشت بزرگترها باشید. اما انقدر بزرگ و فهمیده شده‌اید که از اخبار و حوادثی که از گوشه و کنار می‌بینید یا می‌شنوید متوجه شوید که مردم دنیا با چه مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کنند.

همین الان که ما خدا را شکر سالم و سر حال دور هم نشسته ایم و می‌خواهیم روزِ به امامت رسیدنِ امام زنده‌ی زمان‌مان را جشن بگیریم بچه‌هایی هم سن و سال شما هستند که روی تخت بیمارستان از بیماری‌های لاعلاج رنج می‌برند. بیماری لاعلاج می‌دانید یعنی چه؟ یعنی بیماری‌ای که علاج و درمان ندارد. نه با دارو، نه با پول، نه با پارتی، نه با گذشت زمان، خوب نمی‌شود. وقتی چشمت به کودکی می‌افتد که دکترها از سلامتی‌اش قطع امید کرده‌اند، نمی‌دانی غصه‌ی درد و رنج آن طفل معصوم را بخوری یا غصه‌ی دلشکستگی و زجری که پدر و مادرش می‌کشند.

همین الان که خدا را شکر در امنیت و آسایش در مدرسه‌اید و شاید اوج نگرانی‌تان این باشد که فلان امتحان را چطور می‌دهید، بچه‌هایی هم سن و سال شما هستند که نمی‌دانند تا شب، خودشان یا خانواده‌شان زنده می‌مانند یا مثل سایر دوستان و همشهری‌هاشان به دست افراد زورگو و متجاوز کشته می‌شوند؟             

یکی نان خالی برای خوردن ندارد؛ یکی به دلیل یک سهل انگاری در زندان است؛ یکی آبرویش در خطر است؛ یکی بچه‌اش را گم کرده؛ یکی قربانی خشونت یک بیمار روانی است؛ ... و خلاصه هزار و یک مشکل و درد بی درمان که اگر تا شب هم بشماریم، تمام نمی‌شود.                 

اما بچه‌ها؛ همه‌ی این مشکلات با ظهور منجی موعود، امام زمان ^{علیه السلام} حل می‌شود. با ظهور حضرت مهدی همه‌ی بیماران سلامتی‌شان را به دست می‌آورند؛ صلح و امنیت و آرامش همه جا را فرا می‌گیرد؛ فقر و درد و ناراحتی از بین می‌رود و همه‌ی مردم دنیا طعم خوشبختی و رضایت را می‌چشند.

ولی تا زمان ظهور، همین‌ آش است و همین کاسه! اوضاع بهتر که نمی‌شود هیچ، بدتر هم می‌شود. یک نگاهی به دور و برتان بیندازید. با همان سرعتی که علم و تکنولوژی رشد و پیشرفت می‌کند، به جای آنکه آسایش و امنیت و راحتی مردم بیشتر بشود، مشکلات و بدبختی‌ها بیشتر می‌شود.

شما فکر می‌کنید برای امام زمان راحت است که گرفتاری‌های جور وا جور مردم و ظلم‌هایی که مزدوران نسبت به افراد بی دفاع می‌کنند را ببینند و دست‌شان برای نجات مردم بسته باشد؟

شما فکر می‌کنید این هزار سال برای امام زمان راحت گذشته؟

راستش را بخواهید همیشه نهم ربیع که می‌شود و صحبت از جشنِ امامتِ امام زمان می‌شود، دل من یکی می‌گیرد. پیش خودم می‌گویم با چه رویی می‌خواهیم امامت امام زمان را جشن بگیریم در حالی که ایشان به خاطر رفتار زشت ما انسان‌ها مجبور شده‌اند ایام امامت‌شان را تک و تنها در غربت غیبت پشت سر بگذرانند. بیش از هزار سال است که امام زمان منتظرند ما به خودمان بیاییم و از ته دل، آمدن ایشان را از خدا طلب کنیم و با این کار، به غیبت منجی پایان دهیم.

جشن گرفتنِ این روز وقتی ارزش و معنا پیدا می‌کند که لااقل همین تعدادی که درباره‌ی غربت و دلیل غیبت امام زمان می‌دانیم همدل و یکصدا تمام شدن روزهای غیبتش را از خدا طلب کنیم.

یادتان باشد دعای ما برای ظهور امام زمان، باعث می‌شود ظهورشان جلو بیفتد. نگویید این همه سال مردم دعا کردند اگر قرار بود با دعای ما غیبت تمام شود، تا حالا تمام شده بود. اول اینکه از کجا می‌دانید که این دعاها ظهور را جلو نینداخته باشند؟ دوم اینکه حواس مان باشد هر وقت مردم نسبت به بود و نبود امام بی تفاوت می‌شوند و دیگر از ته دل برای آمدنش دعا نمی‌کنند، خدا ظهور او را دوباره به دورترین زمان ممکن می‌اندازد.[3] پس ممکن است بارها و بارها به ظهور نزدیک شده باشیم اما با فراموشی و سهل انگاری ما باز عقب افتاده باشد.

پس هم خودتان برای آمدن امام زمان دعا کنید و هم به دیگران یادآوری کنید.

بچه ها؛ گول شیطان را نخورید. یک وقتهایی آدم می‌خواهد برای فرج و ظهور امام زمان دعا کند، شیطان می‌آید در گوشش پچ پچ می‌کند که «بیچاره؛ تو کجا و امام زمان کجا؟ تو اول برو خودت را درست کن؛ نمازت را درست کن؛ حجابت را درست کن؛ فلان گناهت را ترک کن؛ ... بعد برای امام زمان دعا کن. دعای تو که مستجاب نمی‌شود؛ تازه اگر هم بشود امام زمان که بیاید اول از همه گردن تو را می‌زند!»

معلوم است که شیطان دلش نمی‌خواهد حالا حالاها ظهور اتفاق بیفتد. چون وقتی امام زمان ظهور کنند اول از همه شیطان را می‌کشند. به همین دلیل شیطان به هر حیله ای متوسل می‌شود تا ظهور عقب بیفتد. او می‌داند با دعای من و تو ظهور امام زمان نزدیک می‌شود. پس یا باید کاری کند که یادمان برود امام زمانی داریم که در غیبت است؛ یا باید بود و نبود امام زمان را برای‌مان بی تفاوت کند و یا ما را از ظهور بترساند.

بیایید همین امروز که سالروز امامت امام مهربان‌مان است، به همدیگر و به امام زمان‌مان قول بدهیم در هر حال و شرایطی که باشیم ایشان را فراموش نکنیم و برای ظهورشان دعا کنیم. حالا همه با هم دعای فرج را بخوانیم.

• < قبلی
• بعدی >