[1] - "یا نِساءَ النَّبِیِّ لَسْتُنَّ كَأَحَدٍ مِنَ النِّساءِ إِنِ اتَّقَیْتُنَّ فَلا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَیَطْمَعَ الَّذی فی‏ قَلْبِهِ مَرَضٌ وَ قُلْنَ قَوْلاً مَعْرُوفاً (32) وَ قَرْنَ فی‏ بُیُوتِكُنَّ وَ لا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجاهِلِیَّةِ الْأُولى‏ وَ أَقِمْنَ الصَّلاةَ وَ آتینَ الزَّكاةَ وَ أَطِعْنَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ إِنَّما یُریدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَكُمْ تَطْهیراً (33) وَ اذْكُرْنَ ما یُتْلى‏ فی‏ بُیُوتِكُنَّ مِنْ آیاتِ اللَّهِ وَ الْحِكْمَةِ إِنَّ اللَّهَ كانَ لَطیفاً خَبیراً (34)": قرآن کریم، سوره احزاب، آیات 32 تا 34.

[2] - الکافی کلینی، ج 1، ص 286، ح 1 / الامالی صدوق، ص 208، ح 230/14 و ص 559، ح 746/4 / کفایه الاثر خزاز قمی، ص 65 و 66 / کتاب الغیبه نعمانی، ص 77 / الامالی طوسی، ص 89، ح 138/47 و ص 368، ح 783/34 / الاحتجاج طبرسی، ج 1، ص 215 / تفسیر عیاشی، ج 1، ص 249، ح 169 / تفسیر قمی، ج 2، ص 67، 193 و 194 / تفسیر فرات کوفی، ص 331، ح 451-1 و ص 333، ح 453-8 / تفسیر جوامع الجامع طبرسی، ج 2، ص 510 و ج 3، ص 63 / تفسیر الاصفی فیض کاشانی، ج 2، ص 992 / الامالی مفید، ص 318، ح 4. / ...

[3] - صحیح مسلم، ج 7، ص 130 / مسند احمد، ج 4، ص 107 و ج 6، ص 292، 298 و 304 / سنن ترمذی، ج 5، ص 30، ح 3258 و ص 31، ح 3259  و ص 328، ح 3875 و ص 360، ح 3963 / المستدرک حاکم نیشابوری، ج 2، ص 416 و ج 3، ص 147 (به سه طریق) و ج 3، ص 158  / المصنف ابن ابی شیبه، ج 7، ص 501، ح 39 و ص 527، ح 4 / مسند ابی یعلی، ج 7، ص 59، ح 3978  و ج 12، ص 451، ح 7021 / تاریخ کبیر بخاری، ج 2، ص 69، ح 1719 / تفسیر جامع البیان طبری، ج 22، ص 9 الی 12، احادیث 21729، 21730، 21732، 21733، 21736، 21739 / شواهد التنزیل حاکم حسکانی، ج 2، ص 18 الی 22، ح 637، 638، 639، 640 و 641  و ص 29، ح 648 / احکام القرآن ابن عربی، ج 3، ص 571 و 572 / تفسیر رازی، ج 8، ص 85 / تفسیر ابن کثیر، ج 3، ص 492 الی 494 / تفسیر آلوسی، ج 22، ص 14، 17 و 18 / تفسیر القرآن العظیم ابن ابی حاتم، ج 9، ص 3131، ح 17674 و ص 3132، ح 17678 و 17679 / الکامل ابن عدی، ج 5، ص 198. / ...

[4] - " «یا» أداة نداء «نِساءَ» منادى «النَّبِیِّ» مضاف إلیه «لَسْتُنَّ» لیس فعل ماض ناقص و التاء اسمها و النون علامة التأنیث «كَأَحَدٍ» متعلقان بالخبر «مِنَ النِّساءِ» متعلقان بمحذوف صفة لأحد «إِنِ» حرف شرط جازم «اتَّقَیْتُنَّ» ماض و فاعله و النون علامة جمع الإناث و الجملة ابتدائیة لأنها فعل الشرط «فَلا» الفاء رابطة لجواب الشرط و لا ناهیة «تَخْضَعْنَ» مضارع مبنی على السكون لاتصاله بنون النسوة و النون فاعل و الجملة فی محل جزم جواب الشرط «بِالْقَوْلِ» متعلقان بالفعل قبلهما «فَیَطْمَعَ» الفاء فاء السببیة و مضارع منصوب بأن مضمرة بعد فاء السببیة «الَّذِی» فاعل «فِی قَلْبِهِ» متعلقان بخبر مقدم «مَرَضٌ» مبتدأ مؤخر و الجملة صلة «وَ قُلْنَ» أمر مبنی على السكون و نون النسوة فاعل و الجملة معطوفة «قَوْلًا» مفعول مطلق «مَعْرُوفاً» صفة قول"، اعراب القرآن الکریم، ج 3، ص 50.

[5] - "«وَ قَرْنَ» الواو عاطفة و أمر مبنی على السكون لاتصاله بنون النسوة و النون فاعل و الجملة معطوفة «فِی بُیُوتِكُنَّ» متعلقان بقرن «وَ لا» الواو عاطفة و لا ناهیة «تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ» مضارع و نون النسوة فاعله و تبرج مفعول مطلق «الْجاهِلِیَّةِ» مضاف إلیه «الْأُولى‏» صفة مجرورة بالكسرة المقدرة على الألف للتعذر «وَ أَقِمْنَ» إعرابها مثل و قرن «الصَّلاةَ» مفعول به «وَ آتِینَ» معطوف «الزَّكاةَ» مفعوله به «وَ أَطِعْنَ اللَّهَ» إعرابها كسابقتها «وَ رَسُولَهُ» معطوف"، اعراب القرآن الکریم، ج 3، ص 50.

[6] - " و قوله «عنكم» یدلّ على أنه لیس للنساء خاص "، اعراب القرآن نحاس، ج 3، ص 215.

[7] - " غلب المذكر على المؤنث فی الخطاب فی: عَنْكُمُ، وَ یُطَهِّرَكُم"، بحرالمحیط فی التفسیر، ج 8، ص 479.

[8] - "«وَ اذْكُرْنَ» الواو عاطفة و أمر مبنی على السكون و نون النسوة فاعل و الجملة معطوفة «ما» موصولیة مفعول به «یُتْلى‏» مضارع مبنی للمجهول مرفوع بالضمة المقدرة على الألف للتعذر و نائب الفاعل مستتر «فِی بُیُوتِكُنَّ» الجار و المجرور متعلقات بیتلى و الكاف مضاف إلی"، اعراب القرآن الکریم، ج 3، ص 51.

[9] - بهترین راه برای درک هر پیام، مراجعه به گوینده‌ی پیام و یا افرادی است که مورد تایید وی هستند. بارها اتفاق افتاده کسی سخنی گفته و از طرف اطرافیانش به گونه‌های متفاوتی تعبیر و برداشت شده است. طبیعی است منطقی‌ترین راه رفع اختلاف در این موارد، ارجاع پیام به گوینده‌ی پیام است؛ نه اینکه هر کس طبق سلیقه و فهم خود، نظری بدهد و سپس همگان بر سر نظرات خود با یکدیگر بحث کنند. قرآن هم از این امر مستثنی نیست. خصوصا اینکه کلام خدا به صورت ایجاز و به اختصار بیان شده و معنای ظاهری آیات، لزوما نشان دهنده ی مقصود حقیقی خدا نیست. تبیین و توضیح این کلام نزد جانشین خدا قرار داده شده تا مردمان برای فهم آن مقید به مراجعه به وی - مبیّن قرآن - باشند. به همین دلیل یکی از شئون پیامبر خدا، تبیین و شفاف نمودن منظور خدا از کلامش است. پس از پیامبر، علم نبوی و شأن تبیین قرآن به امیر مؤمنان و یازده هدایتگر از نسل ایشان منتقل گردید. به علاقمندان به موضوع تبیین قرآن توصیه می‌شود مقاله‌ی «راه بهره مندی از هدایت قرآن» در بخش آثار و مقالاتِ سایت محمد و درس نامه‌ی «تبیین قرآن» را مطالعه نمایند.

[10] - وقتی آیه‌ی تطهیر در منزل ام سلمه نازل شد، پیامبر، حسن و حسین و فاطمه و علی را فراخواند و آنها را نزدیک خود نشاند و فرمود: "خداوندا اینها اهل بیت من هستند. پس از ایشان رجس و ناپاکی را دور کن و آنها را پاک و پاکیزه گردان. ام سلمه گفت «ای رسول خدا، آیا من هم جزو ایشان (اهل بیت شما) هستم؟» فرمود تو بر خیری (ولی از اهل بیت من نیستی) ... همانا ایشان (اهل بیتم) از گوشت و خون من هستند و برادرم سرور اوصیاست و پسرانم برترین اسباط و دخترم سرور بانوان است و مهدی از ماست. جابر سوال کرد «مهدی کیست؟» فرمود نهمین از صلب حسین، پیشوای ابرار که قیام کننده به امر خداست او که جهان را از عدل و داد پر خواهد کرد ...": بحارالانوار، ج 36، ص 309.

وقتی آیه‌ی تطهیر نازل شد، پیامبر خطاب به علی فرمود: "ای علی این آیه درباره‌ی تو و سبط من و امامان از فرزندان تو نازل شده ... (امامان پس از من اینها هستند): تو یا علی؛ سپس پسرانت حسن و حسین؛ و بعد از حسین، پسرش علی؛ و بعد از علی، پسرش محمد؛ و بعد از محمد، پسرش جعفر؛ و بعد از جعفر، پسرش موسی؛ و بعد از موسی، پسرش علی؛ و بعد از علی، پسرش محمد؛ و بعد از محمد، پسرش علی؛ و بعد از علی، پسرش حسن؛ و بعد از حسن، پسرش حجت ...": بحارالانوار، ج 36، ص 337.

علاوه بر این روایات متواتر و فراوانی در منابع شیعه و سنی در تبیین اهل بیت از زبان رسول خدا آمده است که به برخی اشاره می‌کنیم:

در بعضی احادیث، پیامبر مستقیما و به وضوح، اهل بیت را معرفی کرده و علی، فاطمه، حسن و حسین را اهل بیت خویش خوانده است. از جمله این احادیث می‌توان به حدیث کساء اشاره کرد: "عن عائشة خرج النبی صلى الله علیه وسلم غداة وعلیه مرط مرحل من شعر اسود فجاء الحسن بن علی فادخله ثم جاء الحسین فدخل معه ثم جاءت فاطمة فأدخلها ثم جاء على فادخله ثم قال إنما یرید الله لیذهب عنكم الرجس أهل البیت و یطهركم تطهیرا": صحیح مسلم، ج 7، ص 130، حدیث کساء به طرق مختلف و به تواتر لفظی و معنوی در منابع متعدد آمده است که می‌توان به موارد ذیل اشاره کرد:

از منابع اهل سنت: مسند احمد، ج 4، ص 107 و ج 6، ص 292، 298 و 304 / سنن ترمذی، ج 5، ص 30، ح 3258 و ص 328، ح 3875 و ص 360، ح 3963 / المستدرک حاکم نیشابوری، ج 2، ص 416 و ج 3، ص 147 (به سه طریق) / المصنف ابن ابی شیبه، ج 7، ص 501، ح 39 / مسند ابی یعلی، ج 12، ص 451، ح 7021 / تاریخ کبیر بخاری، ج 2، ص 69، ح 1719 / تفسیر جامع البیان طبری، ج 22، ص 9 الی 12، احادیث 21730، 21732، 21733، 21736، 21739 / شواهد التنزیل حاکم حسکانی، ج 2، ص 29، ح 648 / احکام القرآن ابن عربی، ج 3، ص 571 و 572 / تفسیر رازی، ج 8، ص 85 / تفسیر ابن کثیر، ج 3، ص 492 الی 494 به سه طریق / تفسیر آلوسی، ج 22، ص 14، 17 و 18 / تفسیر القرآن العظیم ابن ابی حاتم، ج 9، ص 3131، ح 17674 و ص 3132، ح 17678 و 17679.

از منابع شیعه: الکافی کلینی، ج 1، ص 286، ح 1 / الامالی صدوق، ص 559، ح 746/4 / کفایه الاثر خزاز قمی، ص 65 و 66 / کتاب الغیبه نعمانی، ص 77 / الامالی طوسی، ص 368، ح 783/34 / الاحتجاج طبرسی، ج 1، ص 215 / تفسیر عیاشی، ج 1، ص 249، ح 169 / تفسیر قمی، ج 2، ص 193 و 194 / تفسیر فرات کوفی، ص 331، ح 451-1 و ص 333، ح 453-8 / تفسیر جوامع الجامع طبرسی، ج 3، ص 63 / تفسیر الاصفی فیض کاشانی، ج 2، ص 992.

در حدیث دیگری چنین آمده: "أن رسول الله صلى الله علیه وسلم كان یمر بباب فاطمة ستة أشهر إذا خرج لصلاة الفجر یقول: الصلاة یا أهل البیت إنما یرید الله لیذهب عنكم الرجس أهل البیت ویطهركم تطهیرا" در این حدیث، پیامبر، اهل خانه دخترش فاطمه را اهل بیت خطاب می‌کند. اهل خانه فاطمه نیز علی ‌بن ابیطالب، فاطمه، حسن و حسین هستند. لذا، بر اساس این حدیث نیز اهل بیت رسول خدا همان اصحاب کساء هستند. این حدیث در منابع متعدد به تواتر لفظی و معنوی آمده است. از جمله می‌توان به منابع ذیل اشاره کرد: از منابع اهل سنت: ترمذی، ج 5، ص 31، ح 3259 / المستدرک حاکم نیشابوری، ج 3، ص 158 / المصنف ابن ابی شیبه، ج 7، ص 527، ح 4 / مسند ابی یعلی، ج 7، ص 59، ح 3978 / الکامل ابن عدی، ج 5، ص 198 / تفسیر جامع البیان طبری، ج 22، ص 9 الی 10، ح 21729 و 21731 / شواهد التنزیل حاکم حسکانی، ج 2، ص 18 الی 22، ح 637، 638، 639، 640 و 641 / تفسیر ابن کثیر، ج 3، ص 492 و از منابع شیعه: الامالی صدوق، ص 208، ح 230/14 / الامالی مفید، ص 318، ح 4 / الامالی طوسی، ص 89، ح 138/47 / تفسیر قمی، ج 2، ص 67 / تفسیر جوامع الجامع طبرسی، ج 2، ص 510.

[11] - "عن زرارة عن أبی جعفر ع قال‏: لیس شی‏ء أبعد من عقول الرجال من تفسیر القرآن، إن الآیة ینزل أولها فی شی‏ء- و أوسطها فی شی‏ء و آخرها فی شی‏ء"، تفسیر عیاشی، ج 1، ص 17، ح 1.