[1] قرآن کریم، سوره ابراهیم، آیه 10.

[2] امام حسین ^{علیه السلام} در دعای عرفه می فرمایند: "مَتَى غِبْتَ حَتَّى تَحْتَاجَ إِلَى دَلِیلٍ یدُلُّ عَلَیكَ‏": كى از نظر پنهانى تا برای اثبات وجودت به دلیل [و برهان] محتاج باشى: بحارالانوار، ج 95، ص 226. متن این دعا در کتاب مفاتیح الجنان موجود است.

[3] "هَلْ أَتى‏ عَلَى الْإِنْسانِ حینٌ مِنَ الدَّهْرِ لَمْ یكُنْ شَیئاً مَذْكُوراً": آیا بر انسان روزگارى نگذشت كه در آن روزگار چیزى مذکور نبود. قران کریم، سوره انسان، آیه 1.

[4] روزی یکی از افرادی که به خدا اعتقادی نداشت، نزد امام صادق رفت و گفت اگر واقعا چنین است که خدایی وجود دارد، پس چرا پنهان شده و به جای اینکه بر مخلوقاتش آشکار شود و آنها را به پرستش خود دعوت کند، فرستادگانش را به سوی آنها می‌فرستد؟ اگر بی واسطه این کار را می‌کرد، راه ایمان مردم به او نزدیکتر می‌شد. امام در پاسخ به وی فرمودند: "وَیلَكَ وَ كَیفَ احْتَجَبَ عَنْكَ مَنْ أَرَاكَ قُدْرَتَهُ فِی نَفْسِكَ نُشُوءَكَ وَ لَمْ تَكُنْ وَ كِبَرَكَ بَعْدَ صِغَرِكَ وَ قُوَّتَكَ بَعْدَ ضَعْفِكَ وَ ضَعْفَكَ بَعْدَ قُوَّتِكَ وَ سُقْمَكَ بَعْدَ صِحَّتِكَ وَ صِحَّتَكَ بَعْدَ سُقْمِكَ وَ رِضَاكَ بَعْدَ غَضَبِكَ وَ غَضَبَكَ بَعْدَ رِضَاكَ وَ حُزْنَكَ بَعْدَ فَرَحِكَ وَ فَرَحَكَ بَعْدَ حُزْنِكَ وَ حُبَّكَ بَعْدَ بُغْضِكَ وَ بُغْضَكَ بَعْدَ حُبِّكَ وَ عَزْمَكَ بَعْدَ إِبَائِكَ وَ إِبَاءَكَ بَعْدَ عَزْمِكَ وَ شَهْوَتَكَ بَعْدَ كَرَاهَتِكَ وَ كَرَاهَتَكَ بَعْدَ شَهْوَتِكَ وَ رَغْبَتَكَ بَعْدَ رَهْبَتِكَ وَ رَهْبَتَكَ بَعْدَ رَغْبَتِكَ وَ رَجَاءَكَ بَعْدَ یأْسِكَ وَ یأْسَكَ بَعْدَ رَجَائِكَ وَ خَاطِرَكَ بِمَا لَمْ یكُنْ فِی وَهْمِكَ وَ عُزُوبَ مَا أَنْتَ مُعْتَقِدُهُ مِنْ ذِهْنِك‏" یعنی: واى بر تو! چگونه پنهان گشته بر تو كسى كه قدرتش را در وجود خودت به تو نشان داده است؟ پیداشدنت پس از هیچ بودنت، بزرگسالی‌اَت پس از  كودكى، نیرومندی‌اَت پس از ناتوانى و ناتوانی‌اَت پس از نیرومندى، بیماری‌اَت پس از تندرستى و تندرستی‌اَت پس از بیمارى، خرسندی‌اَت بعد از خشم و خشمت پس از خرسندى، و اندوهت بعد از شادى و شادیت پس از اندوه، مهرت پس از دشمنى و دشمنی‌اَت پس از مهر، تصمیمت پس از سستی و درنگت پس از سستی، خواهشت پس از نخواستن و نخواستنت پس از خواهش، تمایلت پس از هراس و هراست پس از تمایل. امیدت پس از نومیدى و نومیدی‌اَت پس از امید، بخاطر آمدنت آنچه در ذهنت نبود و ناپیدا گشتن آنچه در ذهن داشتی: بحارالانوار، ج 3، ص 43.

[5] "سُقْمَكَ بَعْدَ صِحَّتِكَ وَ صِحَّتَكَ بَعْدَ سُقْمِكَ": بنگرید به پاورقی پیشین.

[6] "رِضَاكَ بَعْدَ غَضَبِكَ وَ غَضَبَكَ بَعْدَ رِضَاكَ وَ حُزْنَكَ بَعْدَ فَرَحِكَ وَ فَرَحَكَ بَعْدَ حُزْنِكَ": بنگرید به پاورقی شماره 4.

[7] "عَزْمَكَ بَعْدَ إِبَائِكَ وَ إِبَاءَكَ بَعْدَ عَزْمِكَ": بنگرید به پاورقی شماره 4.

[8] "خَاطِرَكَ بِمَا لَمْ یكُنْ فِی وَهْمِكَ وَ عُزُوبَ مَا أَنْتَ مُعْتَقِدُهُ مِنْ ذِهْنِك": بنگرید به پاورقی شماره 4.

[9] "رَجَاءَكَ بَعْدَ یأْسِكَ وَ یأْسَكَ بَعْدَ رَجَائِكَ": بنگرید به پاورقی شماره 4.

[10] "حُبَّكَ بَعْدَ بُغْضِكَ وَ بُغْضَكَ بَعْدَ حُبِّكَ": بنگرید به پاورقی شماره 4.

[11] "یا مُحَوِّلَ الْحَوْلِ وَ الْأَحْوَال‏": زادالمعاد – مفتاح الجنان، ص 328.

[12] امام صادق ^{علیه السلام} می‌فرمایند: "إِنَّ آه اسْمٌ مِنْ أَسْمَاءِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَمَنْ قَالَ آه فَقَدِ اسْتَغَاثَ بِاللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى‏" یعنی: همانا «آه» اسمی از اسامی خدای عزّ و جلّ است. پس کسی که آه می‌کشد در واقع از خدای تبارک و تعالی کمک می‌طلبد: بحارالانوار، ج 90، ص 393.

اضافه کردن نظر