عاشورا در مهرماه بوده. پس چرا انقدر درباره گرما و عطش امام و یارانش صحبت می‌شود؟

می‌گویند زمانی که امام حسین (ع) به کربلا رسید، مهرماه بود. در آن زمان هوا خیلی داغ نبوده و عطش و گرما در کربلا وجود نداشته؛ پس هرچه درباره عطش امام حسین و خانواده ایشان می‌گویند، دروغ است!

بله حادثه عاشورا بر اساس تطبیق تواریخ شمسی با قمری، روز جمعه حوالی 24 مهرماه به وقوع پیوسته است. طبیعتاً مهر ماه هوا آن داغیِ مرداد ماه را ندارد، اما نکته‌ این است که: بر اساس گزارش‌های مستند تاریخی، سپاه شام و کوفه در هفتم محرم، یعنی سه روز قبل از عاشورا، دسترسی و برداشتن آب توسط یاران امام حسین را از نهر علقمه مسدود می‌کنند، اما دقت داریم در این سپاه قطعا آب به مقداری ذخیره شده چون زن و بچه همراهشان است، این طور نبوده که از همان روز هفتم وقتی آب بسته می‌شود دیگر همه از تشنگی در شرف مرگ قرار بگیرند. خیر، بر اساس آن چه که در کتب تاریخی نقل شده، حتی در سحرگاه عاشورا هم مقداری آب بین اصحاب رد و بدل می‌شود. ولی از هفتم محرم که برداشتن آب ممنوع می‌شود، اولا مانند آن چه که امروز هم در دنیا اتفاق می‌افتد هر کشوری تحریم می‌شود اصطلاحا تحریم‌ها را دور می‌زند، اصحاب امام حسین به صورت مخفیانه گاهی در دلِ تاریکی شب می‌رفتند و مقداری آب با خودشان می‌آوردند، خب مشک‌های آب هم زیاد بوده در آن دوره. بنابراین نه اینگونه است که بگوییم واقعه‌ی بی آبی و عطش در کربلا کلا وجود نداشته و نه اینکه فکر کنیم امام حسین از روزی که وارد کربلا شدند، دوم محرم، کلا همه تشنه بودند تا روز عاشورا! خیر، این هر دو برداشت اشتباه است. خبر موثق این است که: تا هفتم محرم آب آزاد بود، یعنی اصحاب امام حسین می‌آمدند و کنار نهر علقمه که یکی از شعبات رودخانه عظیم فرات است آب برمی‌داشتند. این مطلب هم کذب است که رود فرات در برخی نقاطش چند صدمتر عرض دارد و چطور این ها نمی‌توانستند به آب دسترسی پیدا کنند؟ شهر کربلا با رودخانهی فرات فاصله‌ی زیادی دارد. یکی از

نهرهای فرعی رود فرات همان نهر علقمه است. علقمه تقریبا به فاصله‌ی حدود یک کیلومتری محل قتل امام حسین، جریان داشته و دارد. پس اینگونه نبوده که کربلا لب آب بوده و این ها اگر دو متر زمین را می‌کندند به آب می‌رسیدند، خیر! اینگونه نیست! از هفتم محرم که برداشت آب ممنوع می‌شود، برخی از اصحاب و حضرت عباس مخفیانه مقداری آب می‌آوردند، اما به حکم عقل امام حسین دستور می‌دهند که آب از روز هشتم به بعد جیره بندی بشود برای این که به بی آبی و تشنگی شدید برخورد نکنند. اما رفته رفته هر چه از روز هشتم به روز عاشورا نزدیک‌تر می‌شویم، محاصره با رسیدن سپاه شام تنگ تر و تنگ تر می‌شود و طبیعتاً دسترسی به آب برای اصحاب امام حسین (ع) سخت‌تر و سخت‌تر می‌شود. خب در اینجا تدبیر چیست؟ می‌گویند چرا چاه نکندند؟ چون اصولا به آن مقدار بی آبی نرسیده بودند که چاه بکنند، کندن چاه هم وسایلی می‌خواهد، بیل و کلنگ می‌خواهد که کاروانی که پیوسته در حال فرار از این شهر به آن شهر است، بیل و کلنگ همراه خودش ندارد.

بر اساس برخی اخبار روز تاسوعا دیگر جیره­ بندی آب شدیدتر می‌شود و بزرگ­ترها جیره‌های آبی خودشان را به کوچک­ترها می‌بخشند یا به مادران بچه‌ دار می‌بخشند خصوصا مادران شیرده. اما دیگر از نیمه شب عاشورا، بر اساس آن چه که ذکر شده آبی باقی نمانده، در یک روایت داریم که امام حسین (ع) سحرگاه عاشورا غسل شهادت کردند، اولا غسل کردن امام حسین (ع)، این گونه نبوده که مثلا یک بشکه ۲۰۰ لیتری آب مصرف کنند، با سه کاسه آب انسان می‌تواند غسل کند، اما اگر این خبر هم صحت داشته باشد، به این معنی نیست که مشکل آب وجود نداشته. پس اصل واقعه‌ی تشنگی امام حسین و اصحابشان در روز عاشورا مسجل و تاریخی است. اما این که فکر کنیم امام حسین از روز ورود به کربلا دچار بی آبی و تشنگی بودند و از تشنگی جان دادند هم کذب است. ظهر عاشورا دیگر هیچ آبی باقی نمانده بـود و همه سخت تشنه بودند. بـه همین دلیـل امـام حسین (ع)، حضـرت

علی اصغر را روی دست می‌گیرند و استسقا می‌کنند و به سپاه دشمن اعلام می‌کنند که اگر فکر می‌کنید من این بچه را بهانه کردم که آب برای خودم بگیرم این بچه را از دست من بگیرید، سیرابش کنید و به من برگردانید، که متاسفانه آن برخورد دهشتناک با فرزند امام حسین صورت می‌گیرد و علی اصغر بر روی دست پدر هدف قرار می گیرد و به شهادت می رسد.

• < قبلی
• بعدی >