مگر امام حسین اکنون در بهشت نیست، پس چرا ما بعد از 1400 سال برایش عزاداری می‌کنیم؟

یکی از شبهاتی که در مورد واقعه­‌ی عاشورا و امام حسین (ع) وجود دارد، اعتراض به عزاداری برای ایشان و ریختن اشک و گریه کردن برای امام حسین (ع) است.

از یک طرف ما روایاتی داریم که عزاداری و اشک بر مظلومیت امام حسین را خیلی تشویق می کنند و ثواب های بی شماری را برای کسانی که برای واقعه­ی عاشورا و مظلومیت امام حسین و فرزندانشان دلشان می سوزد بیان کردند؛ اما از طرف دیگر عده‌ای شبهه می کنند که خب امام حسین با تعاریفی که شما گفتید در بهشت هستند، اصولا برای کسی که در بهشت است برای چه باید اینقدر گریه کنیم و بر سر و سینه خود بزنیم؟

پاسخ:

ببینید عزیزان! کوتاه‌ترین و گویاترین دلیلی که ما برای عزاداری امام حسین داریم یک کلمه است! محبت!

چرا برای کسی که کشته شده و به بهشت رفته اشک می ریزیم؟ چون برای ما عزیز است، به او محبت داریم، دوستش داریم. پس به خاطر ظلم و جنایت بی حدی که بر او رفته دلمان می گدازد و اشکمان جاری می شود.

همیشه سوال می کنم، اگر پدر یا مادری در نیمه شب، فرزند خردسالش دچار تب، لرز و تشنج بشود، و دسترسی به بیمارستان و دکتر نداشته باشد، چه می‌کند؟ سعی می‌کند از هر راهی بچه خودش را تسکین دهد، اما هم­زمان که این کارها را می‌کند در دلش آشوبی است، پدر خانواده می‌بیند که همسرش اشک می‌ریزد، عزیزم چرا گریه می‌کنی؟ به نظر شما چرا گریه می‌کند؟ اصلا محلی برای این سوال وجود دارد؟! معلوم است یک مادر گریه می‌کند برای این که دلش برای محبوبش می‌سوزد.

ما هم دلمان برای محبوبمان امام حسین می‌سوزد، محبوبی که محبوب خدا هم هست، محبوب پیامبر هم هست، محبوب همه‌ی انسان های پاک طینت هست، خب وقتی می‌شنویم نسبت به عزیزی که اینقدر برای ما محبوب است چه ظلم‌ها و شکنجه‌هایی در مورد خودش و خانواده‌اش رفته، طبیعی است که دلمان بسوزد و وقتی دل می‌سوزد اشک جاری می‌شود. این اشکی که از روی محبت جاری می‌شود، اثرش چیست؟ به خاطر آن محبت، همه آن ناپاکی‌های روحی ما هم شست و شو داده می‌شود.

خدا دوست دارد هرکسی را که امام حسین محبوب اوست، چرا؟ چون امام حسین خودش محبوب خداست. پس فلسفه‌ی اشک و ناراحتی ما برای امام حسین همان فلسفه مادری است که فرزند دلبند و محبوبش تب و تشنج کرده، دلش می‌سوزد، از روی شدت محبت اشکش جاری می‌شود، درباره‌ی امام حسین (ع) هم ما از روی شدت محبت به ایشان، دلمان می‌تپد و اشکمان جاری می‌شود.

• < قبلی
• بعدی >