حسین، گنجینه‌دار وحی

نویسنده: الف. کیومرثی  (کارشناس فناوری اطلاعات؛    این آدرس پست الکترونیک توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید )

حسین ^{علیه السلام}، سومین هدایتگر و جانشین پس از رسول خاتم است.

او که خدایش وی را گنجینه دار وحی خود نامید[1]، در سوم شعبان سال چهارم هجری، زمین را به نور وجودش منوّر ساخت[2]  .

پیامبر رحمت، به امر حق، او را «حسین» نامید.[3]  در خانه‌ی وحی به دنیا آمد و در مکتب توحید، در دامان برترین مخلوقات پرودگار، رشد نمود:

پدر بزرگش: حبیب خدا، محمد مصطفی؛

پدرش: ولی خدا، علی مرتضی؛

مادرش: محبوبه‌ی خدا، فاطمه‌ی زهرا؛

و برادرش: معدن علم خدا[4] ، حسن مجتبی.

کُنیه‌اش «ابا عبدالله» - به معنای پدر بنده‌ی خدا - بود تا مایه‌ی مُباهات بندگانی باشد که بندگیِ خدا به جا می آورند؛

و از القاب شریفش، الشهید السعید، رشید، طیّب، مبارک، سبط، وفیّ، زکیّ، تابع لمرضاه الله (پیرو خشنودی خدا) و الدلیل علی ذات الله (راهنما به ذات خدا)[5]  بود تا حجت بر همه‌ی جویندگان هدایت تمام شود؛

و خداوند او را «کلمه‌ی باقیه[6] »ی خود خواند تا همگان بدانند هدایتگران الهی تا قیام قیامت از نسل اویند. [7]

و بدانند چرا مردم بر اساس تبار پاک‏ او نزد خداوند سبحان پاداش و کیفر می‏بینند‏.[8]

و بدانند چرا حبیب خدا – محمد مصطفی – او را دری از درهای بهشت خواند؛ [9]

و بدانند چرا هر که با حسین عناد ورزید، رایحه‌ی بهشت بر او حرام گردید؛ [10]

و بدانند چرا حسین، سرور جوانان بهشت است؛ [11]

و بدانند چرا هر که حسین را دوست بدارد، خداوند او را دوست می دارد. [12]

حسین ^{علیه السلام}، در دهم محرم سال 61 هجری، به دست شقی ترین مردمان، تشنه‌کام و مظلومانه در کربلا به شهادت رسید[13] و افلاکیان در عزایش به سوگ نشستند. با کشته شدن حسین، دین خدا مهجور ماند[14] تا آن زمان که فرزندش مهدی موعود آن را احیا کند. اما کلامی چند از آن هدایتگر آسمانی، عطش تشنگان معرفت را مرهمی خواهد بود:

1. 1.باگذشت‌ترین افراد، کسی است كه در عین قدرت [از انتقام] عفو کند.[15]

1. 2.سخاوتمندترین مردم، آن است كه به نیازمندی عطا کند كه امیدِ یاری شدن از جانب آن نیکوکار را ندارد. [16]

1. 3.بهترین فرد، در صله ی رحم (حفظ ارتباط با خویشان و آشنایان)، كسی است كه نسبت به افرادی كه با او قطع رابطه كرده اند، صله‌ی رحم به جا آوَرَد.[17]

1. 4.از امام حسین ^{علیه السلام} سوال شد «فضل» در چیست؟ فرمود: در اختیار داشتن زبان و سخاوتمند بودن. سوال شد «نقص» در چیست؟ فرمود: خود را وا داشتن بر آنچه كه مفید و سودمند نباشد.[18]

1. 5.همنشینی با اشخاص پست و رذل سبب شرّ و بدیختی خواهد شد؛ و همنشینی با معصیت كاران موجب شكّ و بدبینی [دیگران نسبت به شما] می‌شود. [19]

1. 6.از کاری که عذرخواهی در پیش دارد بپرهیز؛ زیرا انسان مؤمن عمل ناپسندی را مرتکب نمی شود تا نیازی به عذرخواهی باشد. ولی منافق، مُدام اعمال زشت مرتکب می شود و عذرخواهی می کند.[20]

1. 7.پشت سر دوست و برادر خود سخنی مگو، مگر آن كه دوست داشته باشی همان سخن، پشت سر خودت گفته شود.[21]

1. 8.بپرهیز از ظلم و آزار رساندن نسبت به كسی كه یاوری غیر از خداوند متعال نمی یابد.[22]

1. 9.هركس كاری را انجام دهد که معصیت خدا در آن باشد، آنچه را امید دارد [به سبب آن کار به دست بیاورد] از دست میدهد و به آنچه بیمناك است، سریع‌تر مبتلا میشود. [23]

1. 10.دو چیز، مردم را هلاك و بیچاره کرده: یكی ترس و ناامنی از فقر (اینکه در آینده فقیر و نیازمند شوند) و دیگری فخر فروختن بر دیگران.[24]

1. 11.آدمی، عقلش کمال نمی‌یابد مگر آن كه حق پذیر باشد.[25]

1. 12.هركس در پیِ رضایت خداوند باشد، هر چند به قیمت خشم دیگران، خداوند او را از مردم بی‌نیاز می‌کند. و هر که رضایتِ مردم را با ناخوشنودیِ خدا طلب کند، خداوند او را به [همان] مردم وا می‌گذارد. [26]

1. 13.هركس گره‌ای از مشكلات مؤمنی باز كند، خداوند متعال مشكلات دنیا و آخرت او را اصلاح می نماید.[27]

1. 14.برای هر دردی درمانی است و درمان گناهان، طلب آمرزش از درگاه خداوند است.[28]

1. 15.هركس خداوند متعال را آنگونه که سزاوار است، عبادت کند، خدای متعال، بیشتر از آنکه آرزو دارد و بیشتر از آنچه که نیاز دارد به او خواهد داد.[29]

1. 16.احتیاج و رجوع مردم به شما از نعمات خداوند است. پس از نعمت خدا ملول نگردید و در برآوردن حوایج آنان کوتاهی نکنید. [30]

---

[1] - خداوند متعال، در تحفه ای آسمانی که به میمنت میلاد حسین علیه السلام به پیامبر و فاطمه زهرا عطا فرمود، درباره امام حسین فرمود: «وَجَعَلتُ حُسَیناً خازِنَ وحَیی» یعنی: حسین را گنجینه دار وحی خود قرار دادم: کافی، ج 1، ص 527.

[2] - اعلام الوری، ص 214.

[3] - عوالم العلوم، ج 17، ص 21.

[4] - خداوند متعال، در حدیث لوح درباره امام حسن فرمود: «فَجَعَلتُ حَسَناً مَعدِنَ عِلمی‏» یعنی: حسن را معدن علم خود قرار دادم: کافی، ج 1، ص 527.

[5] - بحارالانوار، ج 43، ص 237، ح 1 و 2.

[6] - اشاره به این کلام خدا که می فرماید: «وَجَعَلَهَا كَلِمَةً بَاقِیةً فِی عَقِبِهِ لَعَلَّهُمْ یرْجِعُونَ»: قرآن کریم، سوره زخرف، آیه 28.

[7] - امام صادق (ع) - ششمین مبیِّن قرآن پس از رسول خدا - در تفسیر آیه 28 سوره زخرف، می فرماید: یعنی خداوند امامت را تا روز قیامت در عقبه‌ی امام حسین قرار داد: بحارالانوار، ج 12، ص 66، ح 12.

[8] - وَجَعَلتُ حُسَیناً خازِنَ وحَیی. ... بِعِترَتِهِ اُ‏ثیبُ وَ اُ‏عاقِبُ: گزیده‌ای از حدیث لوح، کافی، ج 1، ص 527.

[9] - إِنَّ الْحُسَینَ بَابٌ مِنْ‏ أَبْوَابِ‏ الْجَنَّة: بحارالانوار، ج 35، ص 405، ح 28.

[10] - من عایده ، حرم الله علیه رایحة الجنة: همان.

[11] - انّ هما سیّدا شباب اهل الجنّه: همان.

[12] - من أحب الحسن والحسین أحببته و من أحببته أحبه الله و من أحبه الله أدخله الجنه و من أبغضهما ابغضته، من أبغضته أبغضه الله، من أبغضه الله أدخله النار: بحارالانوار، ج 43، ص 275، ح 42.

[13] - منتهی الامال، ج 1، ص 437.

[14] - امام زمان در زیارت ناحیه مقدسه خطاب به امام حسین چنین می گویند: "لَقَدْ قَتَلُوا بِقَتْلِک َ الاْسْلامَ ... وَ عادَ کِتابُ اللهِ عَزَّوَجَلَّ مَهْجُوراً" یعنی: با قتل تو اسلام، کشته شد ... و کتاب خدا مهجور ماند: بحارالأنوار، ج 98، ص 241.

[15] - إنَّ أعْفَی النّاسِ مَنْ عَفی عَنْ قُدْرَة: همان.

[16] - إنَّ أجْوَدَ النّاسِ مَنْ أعْطی مَنْ لا یرْجُوهُ: بحارالأنوار، ج 75، ص 121، ح 4.

[17] - إنَّ أَوْصَلَ النّاسِ مَنْ وَصَلَ مَنْ قَطَعَهُ: همان.

[18] - قیلَ: مَا الْفَضْلُ؟ قالَ: مُلْكُ اللِّسانِ، وَ بَذْلُ الاْحْسانِ، قیلَ: فَمَا النَّقْصُ؟ قالَ: التَّكَلُّفُ لِما لا یعنیكَ: مستدرك الوسایل، ج 9، ص 24، ح 10099.

[19] - مُجالَسَةُ أهْلِ الدِّناءَةِ شَرٌّ، وَ مُجالَسَةُ أهْلِ الْفِسْقِ ریبَةٌ: بحارالأنوار، ج 78، ص 122، ح 5.

[20] - إِیاكَ‏ وَ مَا تَعْتَذِرُ مِنْهُ‏ فَإِنَ‏ الْمُؤْمِنَ‏ لَا یسِی‏ءُ وَ لَا یعْتَذِرُ وَ الْمُنَافِقُ كُلَّ یوْمٍ یسِی‏ءُ وَ یعْتَذِر: تحف العقول،ص248/ بحارالأنوار، ج 75، ص 119، ح 2.

[21] - لا تَقُولَنَّ فی أخیكَ الْمُؤمِنِ إذا تَواری عَنْكَ إلاّ مِثْلَ ماتُحِبُّ أنْ یقُولَ فیكَ إذا تَوارَیتَ عَنْهُ: بحارالأنوار، ج 72، ص 262، ح 68.

[22] - إیاكَ وَظُلْمَ مَنْ لایجِدُ عَلَیكَ ناصِراً إلاّ اللهَ: کافی، ج ،2 ص 332.

[23] - مَنْ حاوَلَ أمْراً بِمَعْصِیةِ اللهِ كانَ أفْوَتُ لِما یرْجُو وَ أسْرَعُ لِمَجییءِ ما یحْذَرُ: وسایل الشّیعة، ج 16، ص 153، ح 3.

[24] - أَهْلَكَ النّاسَ إثْنانِ: خَوْفُ الْفَقْرِ، وَ طَلَبُ الْفَخْرِ: بحارالأنوار، ج 75، ص 54، ح 96.

[25] - لا یكْمِلُ الْعَقْلُ إلاّ بِاتّباعِ الْحَقِّ: بحارالأنوار، ج 75، ص 127، ح 11.

[26] - مَنْ طَلَبَ رِضَی اللهِ بِسَخَطِ النّاسِ كَفاهُ الله اُمُورَ النّاسِ، وَ مَنْ طَلَبَ رِضَی النّاسِ بِسَخَطِ اللهِ وَ كَّلَهُ اللهُ إلَی النّاسِ: أمالی شیخ صدوق، ص 167.

[27] - مَن نَفَّسَ كُرْبَةَ مُؤْمِن، فَرَّجَ اللهُ عَنْهُ كَرْبَ الدُّنْیا وَالاْخِرَةِ: بحارالأنوار، ج 75، ص 127، ح 11.

[28] - لِكُلِّ داء دَواءٌ، وَ دَواءُ الذُّنُوبِ الإسْتِغْفارِ: الكافی، ج 2، ص 439، ح 8.

[29] - مَنْ عَبَدَاللهَ حَقَّ عِبادَتِهِ، آتاهُ اللهُ فَوْقَ أمانیهِ وَ كِفایتِهِ: بحارالأنوار، ج 68، ص 183، ح 44.

[30] - اِن حَوائِجَ النّاسِ اِلَیکُم مِن نِعَمِ اللهِ عَلَیکُم ،فلا تَملُوا النِّعَمَ: بحار الانوار، ج 71، ص 319.

• < قبلی
• بعدی >