یاد دلدار

نویسنده: مسعود بسیطی ( کارشناس علوم تربیتی و ادیان و فرق؛  این آدرس پست الکترونیک توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید  )

اگر آدمی به شخصی دلبسته باشد و او را بسیار دوست بدارد، به بهانه‌های مختلف از محبوبش یاد خواهد کرد. هرقدر محبتی که نسبت به آن شخص در سینه دارد عمیق‌تر باشد، کمتر از یاد او غافل می‌شود. در شادیها و دل‌تنگیها حضور عزیزش را طلب می‌کند. مناظر و اتفاقات مختلف، یاد عزیزش را زنده می‌دارد.

از همین روست که امیر مؤمنان می‌فرمایند:

"هر کس چیزی را دوست ‏بدارد، همواره یاد آن را در خاطر دارد[1]".

اگر کسی بخواهد از میزان علاقه و ارادت خود نسبت به جانشین و برگزیده ی خدا آگاه شود، باید ببیند چقدر به یاد ایشان است؟ آیا به بهانه‌های مختلف، از امام زمانش، محبوبش، ولی نعمتش یاد می‌کند؟ آیا حالات و شرایط گوناگون، یاد دلدارش را برای او زنده می‌کنند؟

"معرفت"، "محبت" و "یاد" امام زمان ارتباط تنگاتنگی با یکدیگر دارند و رشد هر کدام از آنها باعث تقویت دو مورد دیگر می‌شود. هر چه شناخت ما از امام  بیشتر باشد، محبت ما نسبت به ایشان بیشتر می‌شود. محبت که بیشتر شود، یاد ایشان بیشتر در جان‌مان نقش می‌بندد. هرچه بیشتر از ایشان یاد کنیم، محبت‌مان عمیق‌تر می‌گردد. محبت که عمیق شد، معرفت زیاد می‌شود.

نکات زیر، راه حل‌های اجرایی ساده‌ای است که باعث می‌شود بیشتر به یاد امام زمان باشیم:

-   به محض اینکه چشم از خواب باز می‌کنیم، به این توجه کنیم که یک روز دیگر هم از نعمت حیات برخوردار شده‌ایم و این زندگی به برکت امام زمان به ما ارزانی شده است. پس از خدا و واسطه‌ی نعمتش، یعنی حجت این زمان، سپاس‌گزاری نماییم و با سلامی ارادت خویش را به ولیّ نعمت‌مان اظهار نماییم.

-  هنگامی که می‌خواهیم کار روزانه‌ی خود را آغاز کنیم، از ایشان خیر و برکت طلب کنیم و به خود یادآوری نماییم هر رزقی که به مخلوقات خدا می‌رسد (چه مادّی و چه معنوی) از مسیر حجت خدا جاری می‌شود.

-   برای سلامتی ایشان و نزدیکی ِ ظهورشان دعا کنیم.

-  در مجالسی که فضایل آن حضرت بیان می‌شود و یاد ایشان زنده می‌گردد، شرکت کنیم.

-  اگر در موقعیتی قرار گرفتیم که به انجام عملی که رضای خدا در آن نیست، وسوسه شدیم، به یاد امام زمان بیفتیم. به خود تذکر دهیم که ایشان چشم بینا و گوش شنوای خدا هستند و از فکر، نیت و عمل ما آگاه می‌شوند. با گناه، قلب آزرده‌ی ایشان را آزرده‌تر نسازیم و غم غربت‌شان را زیاده نکنیم.

-  اگر از باب لطف و کرم خدا، موقعیت انجام کار خیری برایمان فراهم شد، به این توجه کنیم که هیچ خیری رزق کسی نمی‌شود مگر از باب احسان و عنایت حجت زمان. پس شکر این نعمت را، هم از خدا و هم از واسطه‌ی فیض، به جا بیاوریم.

- شب هنگام که برای خواب به بستر می‌رویم، به یاد ایشان باشیم و اینکه یک روز دیگر هم در غیبت ایشان به سر رسید. به غربت و تنهایی امام توجه کنیم و با سلامی از روی اخلاص دل ایشان را شاد نماییم.

---

[1]  - غررالحکم و دررالکلم، ص 65.